Commentaar op tekst

De generatiekloof

Onderstaande tekst circuleerde op mijn werkplek, een middelbare school. Ik heb het een beetje ingekort en vervolgens geëvalueerd : 

Ben je geboren voor 1980 ?? Lees dit !!

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen voor de jaren 80 nog leven?

Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn. 

Wij zaten in auto’s zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.

Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.

Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen.

Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat dan waren ze weg.

Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een Fiets.

Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles.

Kleur- en smaakstoffen moeten toen ook al hebben bestaan want zo rood, groen of geel als die limonade toen was zie je ze nu echt niet meer.

Schoenen waren meestal ingedragen door broer, zus of neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein.

Een fiets had geen versnellingen en als je band lek was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te maken.

We gingen ’s morgens weg van huis en kwamen terug als de straatverlichting aan ging.

Niemand wist waar we waren in die tussentijd en we hadden geen GSM mee! Het bos of een park was namelijk een plek om te spelen en geen vieze mannetjes-verzamelplaats.

We aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik.

We dronken uit dezelfde fles als onze vriendjes en niemand werd er ziek van.

We hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, surround sound, eigen televisies. Computer of internet.

We hadden vrienden!

De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om een knopje van een andere zender in te duwen (die zaten aan het tv-toestel vast).

Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.

We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en er werd niemand voor naar de rechter gesleept.

Dat waren gewoon ‘ongelukken’ en soms kreeg je er ook nog zelf een pak slaag voor.

Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw en er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje die op je jas kroop.

Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren.

We voetbalden op straat en alleen wie goed genoeg was mocht meedoen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.

Op school zaten ook domme kinderen, zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen.

Zij deden soms een klas nóg een jaar en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden.

De meester had altijd gelijk.

We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote mensen-mes. En als je die vergeten was kon je op school niks kopen!

Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag.

We gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur nog naar je zwaaide was je al een watje!

Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie.

Ze kwamen wèl om je te halen, maar niet om je er uit te lullen.

Onze daden hadden consequenties, dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.

Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid.

Wij hebben moeten leren er mee om te gaan.

Onze generatie heeft véél mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en voor de gevolgen in staan.

Hoor jij daar ook bij? Gefeliciteerd ! Wij waren helden !!!!

 
Ik heb met gemengde gevoelens deze tekst gelezen. Maar helden?? Volgens mij vinden alle (groot)ouders dat (klein)kinderen in een watjesmaatschappij opgroeien. We hoeven onze kinderen toch echt niet zo de ogen uit te steken! En wie heeft deze maatschappij waarin zij opgroeien dan gecreëerd? Onze hedendaagse samenleving wordt voor het overgrote deel gedirigeerd door juist ons, de generatie van voor 1980, en na 1945 ! En weer wijst men met het vermanende vingertje! Maar naar wie eigenlijk? Wij zijn allemaal direct of indirect ouders van de kinderen van nu, en zijn dus allemaal verantwoordelijk voor de omgeving waarin we ze nύ neerzetten. Inderdaad, onze daden hadden consequenties, maar dat hebben ze nog steeds en dat zullen ze nog altijd hebben, ook die van onze kinderen. Men oogst wat men zaait! Maar moet men nou altijd met weemoed terugdenken aan ‘die goede oude tijd’? Onze voorouders waren hun hele leven lang (met alle respect!) postbeambte, boer, soldaat, huisvrouw of …leraar! Alles paste netjes in een hokje en je kon er een etiquette op plakken. De mogelijkheden van de mensheid neemt sinds een eeuw parabolisch toe! De kracht van onze samenleving ligt nu ook in de veelvoudigheid van de mogelijkheden om ons werkelijk te ontplooien. En dat kan even verwarrende en doodlopende als creatieve en dynamische effecten hebben. Tegenstrijdige effecten, die zich met dezelfde snelheid en intensiteit kunnen ontwikkelen, afhankelijk van onze eigen keuze van wat we er zelf van willen of durven te maken. Alles speelt zich ook op grotere schaal af, dankzij όnze media. De gevaren worden wereldwijd uitvergroot, net zoals onze weerzinwekkende materiële vrijheden. Onze ‘vrijheid’ is nog nooit zo groot geweest en ons gevoel van ‘onveiligheid’ daarentegen ook, volgens ons ‘gevoel’ ! Hierdoor leven we in een maatschappij van toenemende extremen in ons hoofd. Maar laten we dan van onze ‘Spartaanse’ opvoeding profiteren. We zijn blijkbaar 'tough’ genoeg als overlevenden van een onveilige omgeving, en we leven nog steeds! En laten we van zijn voortgebrachte innovatieve en ruimdenkende geest gebruik maken om een echt betere en creatievere leefomgeving voor onszelf èn onze kinderen te scheppen, om te beginnen met wat meer introspectie en wat minder zelfingenomenheid!

Nathalie Crapanzano, 2005